Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Eg har vore far sidan eg var 20 år gamal. Det er no 21 år sidan, så den største delen av livet mitt har vore prega av leik, rare samtalar, kos og bekymringar som desse små energibuntane tilfører verda. Foreldrelivet er stort sett ei glede, men skal ein kome ifrå det med helsa i behald, må ein vere litt taktisk iblant.

Éitt eksempel er sjølvsensur. Små ungar har ikkje utvikla denne eigenskapen, og dette fører gjerne til situasjonar du gjerne skulle ha vore forutan. Som når minstemann får auge på mannen i nabosetet på bussen. ”Sjå dei svære øyrene, pappa!” Ein forsøker å svare ”mhm” så stille ein kan, men guten er ikkje overbevist. ”Nei, pappa! Du må sjå! Sjå då! Dei er jo kjempestore!” Her er det berre ein ting som effektivt kan redde situasjonen, og det er rask distraksjon. ”Skal vi kjøpe is når vi kjem fram?” Vips, så er øyremannen gløymt, og fokuset er endra.

Eit anna eksempel er når du står med kjøleskapsdøra open. Du høyrer dei små i det fjerne. Dei leiker, herjar og diskuterer på eit av barneromma. Du ser ein sjokolade i kjøleskapsdøra, som du varsamt løfter ut. Du opnar pakninga med silkemjuke bevegelsar, og tre ruter med synd og glede openbarar seg. Så forsiktig du kan, tar du sjokoladeplata mellom fingrane. Eit forsiktig ”knekk”, og du held pusten. Eit mikrosekund seinare er all lyd av leik stilna, og dei små gribbane står plutseleg rett ved deg med håpefulle auger. ”Kva har vi, pappa?”

Ein rutinert forelder har brekt opp sjokoladeplata på førehand.

Det er alltid kjekt å få farmor på besøk. ”Pappa, kvifor seier du at farmor tar så stor plass, ho som er så liten?” Det er alltid kjekt å møte hundeeigarar på tur. ”Pappa, kvifor har mannen ein sjuk rev i band?” Det er alltid ei glede å handle mat. ”Pappa, skal mannen drikke alt det ølet?” ”Eg veit ikkje, guten min, men skal vi finne oss ein is?”

Her er eit par nyheiter som eg av ein eller annan grunn la merke til denne veka:

* TV2 fortalte denne veka om opprullinga av ei lang rekke saker frå Italia, der det er avdekka ein omfattande kultur for skulking blant tilsette i offentleg sektor. Skrekkeksempelet er ein mann som i to år skal ha heva løn frå sjukehuset der han var tilsett, utan å møte opp ein einaste dag. Andre tilsette skal ha kome på jobb, stempla seg inn, og reist på shopping og kanotur. Nokon sendte konene sine for å stemple seg inn. Ein politibetjent skal ha blitt tatt på fersken då han stempla inn på jobb i undertøyet, for så å gå heim og legge seg igjen.

* Avisa Nordhordland skriv denne veka om 55-åringen Sissel, som ikkje har ete noko anna enn suppe i 26 år.

* Denne veka kom også beskjeden vi alle frykta, nemleg at den svenske utgåva av ”Skal vi danse” må halde fram utan Carola Häggkvist. Om superstjerna blei ”fångat av en stormvind” eller om ho følte seg som ein ”främling” i danseverda er førebels ikkje kjent. Trist er det i alle tilfelle.

* Koronaviruset kjenner tydelegvis ingen grenser, verken i frekkheit eller høgdemeter. Det skal no vere full stans i klatreturane til verdas høgaste fjell, Mount Everest. Etter fleire tilfelle av koronasmitte på vegen opp, har styresmaktene i Nepal og Kina valt å sette ein stoppar for turane. Dette er jo typisk. Akkurat då eg hadde tenkt å ta meg ein tur til toppen, så skjer dette.

* VG si hjelpsamheit kjenner heller inga grenser. Denne veka kastar dei ei livbøye til alle oss som lever med komplett mangel på eigne meiningar. Gladsaka har fått overskrifta ”Syv fine kaffekopper vi har lyst på nå”. Takk. Då slepp eg å gå rundt å gruble på det lenger.