Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Det er nok mange som har gleda seg til dette. Å kunne stå og pese tett inntil fremmande i køa på butikken. Å kunne klemme og grafse på frukt ein ikkje har tenkt å kjøpe. Å stå skulder til skulder og rope på servering i barar. Å få lov til å drikke heilt til klokka tolv, utan å måtte øydelegge stemninga med fast føde. Å lære opp taxisjåføren i korleis landet burde styrast, utan å bruke munnbind, forstand eller samanhengande setningar. Jo, det er mykje å glede seg til.

Uff, så negativ og syrleg han er i dag. Det er jo så godt at samfunnet endeleg blir opna igjen, tenker de kanskje. Nei, tvert imot. Det er vel sjølvaste definisjonen på positivitet og optimisme å finne gleder også i utfordrande tider? Skal ikkje ein beskjeden mann frå nordvest få lov å glede seg over at det endeleg har blitt skikk på køkulturen i landet? Eller at ein med godt samvete kan halde seg heime i ferien? ”Beklagar, ungar, men verken mormor eller farmor kan kome til jul i år. De veit, på grunn av koronaen.”

Det handlar om å sjå dei små gledene i dei mørkaste stundene.

Ute i den verda vi ikkje har fått lov å besøke, har det denne veka vore mykje å både glede seg over og forundre seg over. Her er eit par av nyheitssakene eg la merke til dei siste dagane:

* Dei omlag 50 000 innbyggarane i den litle byen Villarreal i Spania letta onsdag kveld eit par meter frå bakken, då dei for første gong i historia vann ein europacuptriumf i fotball. Kvelden blei heilsvart for motstandarens keeper David De Gea, då kampen til slutt måtte avgjerast på straffesparkkonkurranse. På fem år har han ikkje redda eitt einaste straffespark, og då han hadde slept inn dei elleve første skota i onsdagens konkurranse, måtte han sjølv skyte det siste og avgjerande straffesparket. Det gjekk som det måtte gå.

* Carola Häggkvist fekk æra av å lese opp dei svenske stemmane under helgas finale i Eurovision Song Contest. Sjokket var sjølvsagt stort då handa til ein lydteknikar eit halvt sekund kom imellom den sjarmerande artisten og sjåarane frå heile Europa. Som den jordnære og rause stjerna ho er, har ho ikkje gjort noko stort nummer ut av saka i etterkant, med unntak av fire-fem innlegg på instagram og nokre utblåsningar i svensk fjernsyn.

* Regjeringa bestemte seg denne veka for å la 500 utvalde personar snike i vaksinekøa. Sjølv om dei aller fleste finn det heilt naturleg at nokre få sentrale personar i landets styre og stell blir prioriterte, har det vist seg at politikaranes frykt for å bli stempla som kø-snikarar trumfa frykta for smitte i stortingskorridorane. Fleire av våre stortingspolitikarar takka dermed høgt og tydeleg nei. Til og med glorien til Sylvi Listhaug stramma såpass hardt til at ho valde å stille seg pent bak i køa, i solidaritet med den menige mannen i gata.

* Ei japansk legeforeining gjekk denne veka ut og åtvara om at dei olympiske leikane i Tokyo i sommar vil kunne føre til ein ny koronamutasjon, som dei har gitt det førebelse namnet ”olympisk koronavirus”. Eg kan ikkje forstå anna enn at dette er livsfarlege greier. Det sterkaste og raskast smittande viruset ein nokon gong har sett, og som kan hoppe lengre enn nokon gong før. Her vil nok ikkje éinmetersregelen bli tilstrekkeleg.