Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Eg hadde fri frå jobben, og hadde nytta anledninga til å få meg ein time på ortopedisk avdeling på sjukehuset i Haugesund, for å få ein ny sjekk av den stadig trivelegare korsryggen min. Slike dagar er fine. Heile formiddagen for meg sjølv, ein fin biltur, ikkje ei bekymring i verda. I den herlege sommarsola sette eg meg godt til rette i bilen, og suste av garde. Eit lite stopp på bensinstasjonen på Sandeid for å kjøpe med meg ein Farris, og så strake vegen til Haugesund.

Ein blir i godt humør av å køyre bil åleine. God musikk i bilen, og eg kan synge litt utan å plage andre. Nei, eg hadde lite å klage på, og mykje å glede meg over, der eg nøyt denne litle ferieturen eg hadde lagt ut på. Det var ikkje før eg sto i bilkø på veg inn mot sentrum, at eg blei tørst, og huska at eg hadde ei flaske Farris som eg kunne leske strupen med. I kjend stil plasserte eg flaska i fast grep mellom beina og skrudde opp, og i kjend stil var det ikkje strupen som ukontrollert blei leska av innhaldet i flaska.

Resultatet eg kunne glede meg over då eg hadde parkert nokre minutt seinare, var ei halvtom flaske Farris, og ei bukse som mildt sagt var prega av ukontrollerte utslepp av ein eller annan art.

Eg hadde ikkje mykje tid å gå på før legetimen, og ein har jo ikkje lyst til å spasere inn hovudinngangen på eit sjukehus, sjåande ut som ein har mista all kontroll på kroppslege funksjonar. Dermed sette eg i gong eit intensivt og hardhendt arbeid med å slette spor etter uhellet. Det blei brukt serviettar, t-skjorte, hender og makt. Om nokon hadde sett denne sekvensen, hadde nok heller ikkje dette gitt inntrykk av ein mann med særleg sjølvkontroll.

Relativt fornøgd med tørkejobben, kom eg meg inn på venterommet, der eg hadde tid til eit kjapt toalettbesøk før det skulle vere min tur. Ein skulle nesten tru at enkelte ting er bestemt for oss på førehand, men at akkurat dette toalettet hadde ein vask med Norges hardaste vatnstråle, det var eg ikkje førebudd på. Det var ikkje buksa mi heller. Så høyrte eg namnet mitt bli ropt opp utanfor døra.

Eg song ikkje på vegen heim frå sjukehuset.

Her er forresten eit par andre ting som har skjedd ute i verda denne veka:

* Miljøpartiet De grønne har invitert miljøforkjempar Greta Thunberg til å tale for Stortinget i august. Det vil ikkje Framstegspartiet ha noko av, og avfeiar at Stortinget eller det norske folk har noko å lære av den svenske jenta. FrP-leiar Sylvi Listhaug seier til Dagbladet at vi verken treng nokon til å fortelle korleis vi skal leve liva våre, eller fleire dommedagsprofetiar og klimaforslag som skal piske og plage folk. Her synes eg Listhaug er både tydeleg og trufast mot eige partiprogram. Det må sjølvsagt vere opp til folk sjølv å avgjere om det er noko poeng i å redde klimaet på jorda.

* Fotballklubben Brann har vunne sin første fotballkamp for året, og bergensarane er godt i gang med å planlegge gullfeiringa.

* Avisa Fremover skriv denne veka om Sissel, som blei slått til blods av ei illsint ugle. Hendinga fann stad i Lofoten, og det er med andre ord ikkje bare nordlendingar som lar seg hisse lett opp. Så vidt eg kan sjå, har ikkje Sissel stått fram med fullt namn eller bilete i avisa. Kanskje ho er redd for å bli uglesett.

* Førre veke blei det åtvara mot ”olympisk koronasmitte”. Denne vekas åtvaring kjem frå FHI, og er mot ”terrassesmitte”.

* The Guardian skriv denne veka at Nord-Koreas leiar Kim Jong-Un har sett seg nøydd til å sette i verk tiltak for å bekjempe det han har beskrive som ein ”stadig aukande kapitalistisk stil” blant unge nordkoreanarar. Det har han gjort på same måte som alle andre ansvarlege leiarar ville gjort, nemleg ved å forby tronge dongeribukser, piercinger og hockeysveis.