Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Det er litt som ein refleks for saudabuen, når namnet på ein annan saudabu blir nemnt. Då skal det gjerast greie for kven far og mor er eller var, kor far og mor bur eller budde, kva dei jobba eller jobbar med og kor slekta opprinneleg kjem frå.

Det er fascinerande. Ein bur på ein måte i ein liten by der alle er kjendisar. Det er uvant for ein bergensar som er vane til å gå på arbeid, handle mat og gå ein tur utan å treffe eit einaste kjend fjes. Når bergensarar møter kjende, er det som regel korte møter, der samtalen gjerne er avgrensa til to gonger ”Hei.”

Saudabuen er annleis. Her kan ein meir enn gjerne stoppe bilen midt i sentrumsgata og slå av ein prat, mens bilar hopar seg opp bak ein. Dei fløytar ikkje, for kva er det vel som hastar? Hadde ein gjort noko slikt i Bergen, hadde ein blitt sett i gapestokk på Torgallmenningen til skrekk og åtvaring. Om livet i Bergen og i Sauda skulle beskrivast som restaurantbesøk, hadde Sauda vore ei skål med varmande kjøttsuppe på ei lita familiedriven bistro, mens Bergen hadde vore ein laurdag føremiddag på IKEA-restauranten. Med ungar.

Ute i den store verda begynner tida med daglege Trump-artiklar å gå mot slutten, då riksrettsaken mot ham blei avslutta veka som var. Nå er det bare eit tidsspørsmål før det kjem nye, muterte versjonar av Trump. Her er i alle tilfelle nokre av nyheitene eg la merke til i løpet av veka som gjekk.

* Fem britiske fugletittarar blei denne veka bøtelagt for brot på smittereglane, etter å ha reist frå sin eigen region til ein annan, for å sjå ein sjeldan songspottefugl. Avisa The Guardian skriv at den sjeldne fuglen ikkje har vore observert i Storbritannia sidan åttitalet. Eg skjønner ikkje heilt kva som er så alvorleg med reisinga til dei fem, for det er vel spreiing av koronasmitte ein vil stoppe, ikkje fugleinfluensa. Eller tenker eg feil?

* Dagbladet kjem denne veka med råd om korleis par kan stoppe å krangle. Parterapeut Andreas Løes Narum har løysingane som skal skape harmoni og god stemning i dei tusen heimar. Å unngå krangling kjem veldig naturleg for meg. Enten gir eg kona rett i sine argument, eller så erkjenner eg at eg tar feil. Slik finn vi alltid ei løysing.

* Vestnytt hadde denne veka følgande overskrift på trykk: ”Ble tvunget til å stenge dørene like før merkedagene. Likevel klarte butikken å selge blomster som varmt hvetebrød.” Artikkelen var bak ein betalingsmur, så eg fekk ikkje lest om mange blei alvorleg forgifta av brøda.

* Då eg kikka over vår nordligaste avis Finnmarksposten denne veka, fann eg ikkje bare overskrifta ”Kræsjet med sjark på land”. Eg fann også ei muleg forklaring på at finnmarkingane opplever synkande folketal. Avisa slår nemleg også opp overskrifta ”Tør vi å støtte fødende kvinner i Finnmark?” Rett nok kan fødande kvinner vere ganske hissige, men her bør finnmarkingane bite tennene saman, om dei skal jobbe mot nedgangen i folketalet.