Veka som gjekk (utanfor Sandeid)
Eg har behov for å ta ein liten gjennomgang av noko vi til vanleg kallar ”uskrivne reglar”. At reglane er ”uskrivne”, betyr at dei ikkje er nedfelt i eit offentleg dokument, dei er ikkje vedtatt av nokre styresmakter, og det er ikkje sett straffereaksjonar om dei blir brotne. Dette er reglar som eit velfungerande samfunn på ein naturlig måte har laga seg for fellesskapets beste.
Alt i barnehagen startar vi med å bli kjent med uskrivne reglar. Alle treåringar veit at når Mathias hadde akebrettet først, så er det Mathias som har akebrettet heilt til han legg det frå seg. Då er det fritt fram. På same måte veit barna at når ein er på tur, så held ein hender, uansett kor sur ein er på sidemannen. Uskrivne reglar. Fellesskapets beste. Dei fleste får det til.
Kva er det då som får vaksne, tilsynelatande velfungerande menneske til å tru at det er greitt å la handevogna stå igjen ved kassa når ein har lagt varene på bandet? Kva slags logikk ligg det i at ein legg varene på bandet, betaler og overlet den tomme vogna til dei som står bak ein i køa? Ein stablar heller ikkje ei stor handlekorg oppi ei lita. Då blir det umuleg for nestemann med stor korg å stable vidare. Eg forstår ikkje kvifor dette må forklarast, men det må det altså.
Annonse
Det er årevis sidan eg såg nokon som gjekk og grafsa og klemte på frukt og grønt i butikken. Det er fordi vi har lært oss å ta omsyn til kvarandre. Vi har lært oss at dei uskrivne reglane har ein hensikt og funksjon. Handling av frukt og grønt er eit sjansespel, og slik må det vere. Nå må vi strekke oss etter ein ny milepæl, nemleg at alle tar hand om si eiga handlevogn. Bit tennene saman, og prøv. Det er ein god følelse å ha rydda etter seg.
Ute i verda skjer det stadig noko nytt. Her er nokre av nyheitene eg la merke til dei seinaste dagane.
* Rapparen Lil Uzi Vert har denne veka vist fram sin nye stoltheit, ein enorm diamant. Det er sjølvsagt ikkje oppsiktsvekkande nok å ha steinen i ein ring, så musikaren har rett og slett fått bora luksusen rett inn i panna. Steinen skal visstnok vere verdt millionar. Sjølv skulle eg gladeleg betalt nokre kroner for å ha vore der første gongen han gløymer seg og hektar genseren fast.
* UIO-professor Ole Jacob Madsen kjem denne veka med velmeinte råd til nordmenn som vel bort trening, bøker og sosiale aktivitetar, og heller tyr til Netflix og andre passive stimuli. Han fortel at vi nordmenn lurer oss sjølv, og ber oss alle om å slutte med å stille oss sjølv spørsmålet om aktivitetane våre gjer oss lykkeleg, men heller spørre oss om aktivitetane gjer at vi veks som personar. Eg skulle gjerne stilt Madsen eit par oppfølgingsspørsmål, men det er vanskeleg å rekke opp til folk på så høge hestar.
Annonse
* TV2 fortel denne veka om amerikanaren Brad Gauthier, som leita fortvila etter den eine trådlause øyrepluggen sin, av typen airpod. Då han etter kvart begynte å føle seg sår i halsen, skjønte han at noko var gale. Han drog til sjukehuset, og fekk der bekrefta sin mistanke. Han hadde svelgt øyrepluggen sin i søvne. Historia enda godt for Gauthier, men no kom eg brått på at eg ennå ikkje har funne igjen fjernkontrollen til tv-en i kjellarstova.
* Politiets sikkerheitsteneste PST la denne veka fram sine vurderingar om kva som utgjer størst trussel mot det norske samfunnet. Dei trekk fram ekstrem islamisme og høgreekstreme grupperingar som to av dei største truslane, i tillegg til etterretningstrussel frå både Kina og Russland. Eg slit litt med å forstå kva slags store hemmelegheiter vi har, som kinesarane vil ha bruk for. Dei har jo robotar som både kan spele sjakk, rydde av bord og laga nye robotar. Skal kinesarane lære seg å lage dravle, sløye fisk eller strikke kofte, så finn dei vel det på Youtube?
