Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Tre av dei låg i den fremste bunken, medan det låg nokre fleire i ein annan bunke, heilt innerst i hylla. Buksene i bunken lengst inne, er dei som har krympa gradvis, og som ikkje lenger er i bruk. Dei ligg der som fint samanbretta symbol på at det framleis er lov å håpe.

Burde eg høyre på kva Dagbladet rådar meg til? Eg har trass alt aldri vore noko ikon i motebildet, og eg skal med glede innrømme at dersom eg finn eit klesplagg eg liker, kjøper eg tre-fire i slengen, så eg slepp å tenke på det på ei stund. Eg har verken interesse for eller kunnskap om mote, og det er derfor med ein viss skepsis eg tilnærmar meg nye fargar og fasongar på klede. Det kan umuleg vere nødvendig å strekke seg veldig langt frå det mørkegrøne og mørkeblå, som eg er så komfortabel med.

Eg har fleire gonger fått klede i andre fargar i presang. Friske gulfargar, spreke, oransje nyansar. ”Sjå kor godt du kledde den fargen”, seier dei gjerne, i eit sjanselaust forsøk på å lure på meg eit meir fargerikt ytre. Nei, eg meiner fargane bør gjenspegle personlegheita til eigaren av plagga, og ingenting passar meg då betre enn fargar som seier klart og tydeleg i frå om at denne mannen, han gir djupt og inderleg blaffen i kva nokon synest om buksene hans.

Men Dagbladet, dei meiner altså at eg må fornye meg. Dei blå dongeribuksene eg har på meg i dag, som eg også har to til av heime i skapet, passar ikkje i tida, og bør ifølge motepolitiet i avisa bytast ut med lysare saker, tronge og fargelause filler med hol frå lysken og heile vegen ned til anklane. Dei meiner altså i fullt alvor at mine nye, heile bukser ikkje er like stilige som desse maltrakterte fiskegarna. ”Vis at du meiner alvor. Vis at du er ein individualist”, skriv dei.

Å kle seg etter kva Dagbladet meiner, er vel sjølve definisjonen på kva ein individualist ikkje skal gjere, tenker eg. Å spankulere rundt som ein trendy Dagblad-individualist med øydelagte bukser og nasen i sky, det får nokon andre ta seg av. Eg held meg til mine heile, mørkeblå bukser. Dei kjem heilt sikkert på moten ein gong i framtida.

Frå moter til ordentlege nyheiter. Også denne veka har det skjedd oppsiktsvekkande ting ute i den store verda.

* Vi ser ofte reportasjar og artiklar om menneske med ulike identitetsutfordringar, der mykje dreier seg om kva ein sjølv kjenner seg som, om ein skal omtalast som kvinne, mann, han, hen, henne eller andre ting. Bergens Tidende fortel denne veka om Adriana, som står fram med si historie. Overskrifta er ”Adriana var 18 år da hun forsto det. Hun var en heks”. Eg skulle gjerne ha bydd på eitt par treffande kommentarar om dette, men eg veit ærleg talt ikkje kor eg skal begynne.

* Også VG går personleg til verks, og fortel denne veka om 30-åringen Linda, som fortel at det er flaut å snakke høgt om sine økonomiske problem. Å fortelle om problema til VG er imidlertid heilt ok.

* Nettstaden Min Mote (som eg sjølvsagt er innom kun for å gjere viktig research) skriv denne veka at kjøparar av luksus-adventskalendaren til merket Chanel er skuffa og vonbrotne over innhaldet bak lukene. Kalendaren til omlag 8000 kroner blir selt på Chanels eigen nettstad, der også innhaldet bak alle lukene er presentert på førehand. Dei som no er skuffa og vonbrotne, er altså dei same som har sett innhaldet på førehand og betalt 8000 kroner for kalenderen. Her snakkar vi med andre ord ikkje om lanternene som lyser sterkast i båthamna.

* Mange amerikanarar reagerte med sjokk og vantru då sheriffens kontor i El Paso denne veka la ut ein video der sjølvaste julenissen er innom for å søke om løyve til å bære skjult våpen, noko 49 000 av byens innbyggarar har løyve til. Usmakeleg, meinte mange, men eg forstår godt at nissen vil vere førebudd. Det er trass alt ikkje utenkeleg at eit reinsdyr blir skada på den omfattande reisa julenatta, og nissen vil jo ikkje skuffe alle dei spente og håpefulle barna ved å bli forsinka.