Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Som når sjefen muntert roper deg inn på kontoret. I seg sjølv ein daglegdags og triveleg sak, heilt til sjefen legg til orda ”Kunne du lukka døra bak deg, er du snill?” Eller når du du sit godt planta i tannlegestolen. Du har ikkje akkurat gleda deg på førehand, og det er med ei viss motvilligheit du tar motet til deg og gapar opp. Då er ikkje ”Oi” det første du vil høyre.

Når bilverkstaden ringer, vil du ikkje høyre ”Det var eit par småting til som dukka opp her”, eller når kompisen ringer morgonen etter ein heidundrande fest og seier ”Skal seie du var i støytet i går.” Når ein uniformert mann vinkar bilen din inntil sida, så er det sjeldan for å gi deg gode nyheiter, men opningslinja ”Ja, ja, ja. Vi har det litt travelt i dag?” garanterer ein solid nedtur. Ingen gode telefonsamtalar startar med ein svensk smørstemme som seier ”Hallååå, talar jag med Anders Isakson? Va braaa!” Då er det trygt å legge på røret.

Men kva med ein sjølv? Det er ikkje enkelt å ha kontroll på eigen kommunikasjon, og av og til bommer ein på formuleringane ein sjølv bruker. Eg har lært eit par ting, og kan til eksempel slå fast at når kona er komen heim frå frisøren, er absolutt alle setningar som beskriv det du ser, eit hopp med begge beina inn i eit minefelt. ”Sjå der ja, det var kort.” Dette er heilbom. Her hjelper det heller ikkje å legge til at frisyren også var fin. Mina gjekk av då du kommenterte hårlengda, og her er det ingen veg tilbake. Kanskje du forsøker å vere lur, med denne varianten: ”Aha, det var jammen annleis. Er det litt raudt i det?” Igjen, heilbom. Her forsøker du å late som du er observant, samstundes som du igjen kommenterer det du ser. Det einaste rette å seie i denne situasjonen, er ”Kjempefint! Det kledde du!” Når det er sagt, gjeld det å kome seg vekk frå situasjonen så raskt som muleg, før oppfølgingsspørsmåla kjem.

Her er eit par saker eg la merke til i veka som gjekk:

* Også denne veka har ein kjendis som eg ikkje veit kven er, tatt den tunge avgjerda å ta steget bort frå det rampelyset eg aldri har sett, for å konsentrere seg om den musikken eg aldri har høyrt. Mulig at eg begynner å bli gamal.

* NAV melder denne veka til avisa Klassekampen at krøll med datasystema etter alt å døme vil føre til feile utbetalingar til mange permitterte og arbeidsledige i sommar. NAV beklagar feila, men held fast på at dei kjem til å inntreffe. NAV praktiserer med andre ord ein litt anna praksis for eigne feil, enn for sine brukarar sine.

* Byrådet i Bergen kjem neste veke til å vedta at ingen gater, plassar eller kommunale bygg skal kallast opp etter menn, før kjønnsbalansen er betydeleg endra. Byråd for kultur, mangfald og likestilling, Katrine Nødtvedt, seier til Bergens Tidende at endringa er viktig for at både jenter og gutar skal kunne ha dei same draumane. Sjølv om eg er usikker på kor mange unge og lovande jenter frå Bergen som drøymer om å få eit smau på Nordnes oppkalla etter seg, så er det forfriskande å sjå fram til avdukinga av Cecilie Legangers Allé og Nedre Tomboy-Torills allmenning. Det blir stas.

* 19-åringen Christoffer fortel denne veka til Dagbladet at han fekk ei parkeringsbot på 900 kroner i Kristiansand. Han klaga på bota, og etter å ha fått avslag på denne, kontakta han saksbehandlaren på Facebook. Saksbehandlaren sendte då ei melding til sin overordna, der 19-åringen blei beskriven som ein bortskjemt drittunge. Problemet var berre at meldinga ved ein feil blei sendt til guten sjølv. No varslar han søksmål for ærekrenking. Eg skal ikkje ta nokon i forsvar, men eg synst kanskje ikkje Christoffer taler sin sak særlig godt ved å posere på bilde saman med ein flunkande ny Porsche, iført gull-boblejakke og gullklokke. Det er det nemlig berre bortskjemte drittungar som gjer.