Veka som gjekk (utanfor Sandeid)

Det er heilt naturleg for meg å vise glede og fryd når nokon snublar, skallar hovudet i bagasjehylla på eit fly eller får ein måkeskit i utepilsen. Det skulle bare mangle, og eg forventar også det same av mine medmenneske.

Når det gjeld å vise mi emosjonelle side, er eg nok meir komplekst skrudd saman. Eg har vore med på tre barnefødslar, eit bryllaup og fleire gravferder. Eg har følgt ungane til sine første skuledagar. Eg har sett Arsenal tape mot Tottenham igjen og igjen, og eg har sett både Schindlers liste og Titanic. Ikkje ein tåre er felt.

Ein skulle då gjerne tru at eg er ein kald fisk, ein bereknande, sjølvopptatt og kjenslelaus sosiopat, men eg trur faktisk ikkje det er tilfellet. Det er nemleg eit par ting som eg av ein eller annan grunn ikkje klarer å vere med på, utan å få akutt behov for å gni meg i auga. Det eine er musikk. Ikkje all musikk, men når små ungar syng julesongar saman, for eksempel på juletrefest i barnehagen. Eg veit ikkje kvifor, men når dei små pjokkane står på rad og rekke og syng jula inn, då kjem skjelvinga på underleppa kvar einaste gong. Andre foreldre syng med. Eg gret. Ei anna utfordring er store folkemengder. Andre reagerer gjerne med glede og entusiasme når eit hav av menneske jublar i kor på ein stadionkonsert. Ikkje eg. Eg tar til tårane.

Vi er alle ulikt skrudd saman, og livet går sin gang med både oppturar og nedturar, rørande gleder og store redslar. Mi største redsle er eit gigantisk barnekor som syng ”Vi tenner våre lykter” for 20 000 glade menneske.

Her er eit par nyheiter som fanga mi merksemd veka som gjekk:

* VGs kommentator Hans Petter Sjøli tar denne veka eit oppgjer med fårikålen, som han skildrar som smaklaus bortkasting av kjøt. Eg vil med omtanke og respekt be Sjøli om å reise dit heilpeparen gror.

* NRK kunne denne veka glede sine lesarar på nett med nyheita om at artisten Ed Sheeran endeleg har smakt på brunost. Heile seansen er filma, så denne storhendinga kan vi sjå på ny og på ny. Takk, NRK.

* Tidlegare president Donald Trump blei utestengd frå fleire sosiale medier i kjølvatnet av storminga av det amerikanske parlamentet. No er han lei av å bli halden utanfor, og lanserer derfor sitt eige sosiale nettverk, der han endeleg får bestemme sjølv kva som er sant og ikkje.

* ”Slik er livet som heks i 2021”, var overskrifta på ein VG-artikkel denne veka, og den måtte eg sjølvsagt lese. Dagens hekser har visstnok bytta ut sopelime og forbanningar med sparkesykkel og feminisme. VG har snakka med to unge jenter som hevder at dei er blant de 300 heksene som har bustad i Oslo. Den eine heiter Nelly, og skildrar seg sjølv som ein ”love witch”, som er veganar og bifil. Venninna Sandra vil bli omtalt som ”green witch”, lesbisk og veganar. Begge er også klare og tydelege på at merkelappar ikkje er viktig. Nei, det var akkurat det inntrykket eg fekk. At merkelappar ikkje er viktig.

* Ein er komen langt med koronavaksineringa, skal ein tolke ein artikkel i VG måndag. Underliggande sjukdomar, folk med samfunnskritiske yrke, gamle, middelaldrande, unge. Alle er vaksinerte, og i Finland har dei kome endå lenger. Denne veka blei det nemleg klart at det er minken sin tur å få sitt første stikk. Her viser finnane at dei ligg langt framme med tanke på dyrevelferd. Minken skal jo sjølvsagt sleppe å ha sår hals før han blir flådd og sydd saman til kåper.